Angola - wiza, ambasady, przepisy

Władze angolskie wymagają od obywateli RP, bez względu na rodzaj paszportu, wizy poby­towej lub wizy na przejazd tranzytem. Paszport powinien być ważny minimum 6 miesięcy. Wizę pobytową ważną do 30 dni oraz wizę tranzytową można otrzymać w Ambasadzie Angoli w Warszawie lub w innych placówkach dyplomatycznych i konsularnych tego kraju. Z reguły wymagane jest udokumentowanie celu pobytu (zaproszenie, dowód opła­cenia kosztów pobytu, wykupiony bilet na podróż). Po przy­jeździe do Angoli wizę można dwukrotnie przedłużyć o kolejne 30-dniowe okresy, do 90 dni pobytu łącznie. Pobyt bez ważnej wizy jest karany wysoką grzywną i – w przypadku kontroli – nakazem natychmiastowego opuszczenia kraju.

Obowiązuje ruch prawo­stron­ny. W przypadku pobytu ponad 3-miesięcznego obo­wiązkowe jest posiadanie miejscowego prawa jazdy, które otrzy­muje się na podstawie polskiego prawa jazdy (procedura jest długotrwała). Funkcjonariusze policji bardzo rzadko honorują między­na­rodo­we prawo jazdy i żądają od cudzoziemców okaza­nia doku­men­tu miejscowego, podobnie jak firmy wynajmujące samochody. Angolskie prawo jazdy nowego typu jest ważne na obszarze państw Afryki Południowej należących do Południowo­afrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC). Ubezpie­czenie OC jest obowiązkowe. Nie powinno się podróżować po zmroku. Kierowcy nagminnie oślepiają współużytkowników dróg lub jeżdżą bez do­statecz­nego oświetlenia oraz niewłaściwie parkują. Należy zachować szczególną uwagę podczas poruszania się po Luandzie o każdej porze dnia ze względu na bardzo niebezpieczną jazdę motocykli (moto­cykliści nie przestrzegają znaków drogowych i świateł!) oraz wymuszanie pierwszeństwa przez kierowców samo­cho­dów. Na wielu ulicach są głębokie dziury lub otwarte studzienki kana­lizacyjne.

Generalnie podróżowanie po kraju jest trudne i często ryzykowne. Trwa odbudowa dróg, mostów oraz wiaduktów po wieloletniej wojnie domowej. Najlepiej podróżować samochodem terenowym. Większość dróg jest bardzo zniszczona, a podczas pory deszczowej wiele z nich jest nieprzejezdnych. Usługi serwisowe są rzadkie i na niskim poziomie. Jeśli to możliwe, zaleca się jazdę przynaj­mniej w dwa samochody.

Głównym środkiem komu­nikacji między Luandą a stolicami prowincji nadal są samoloty, ale problemem jest wpisanie w listopadzie 2008 r. wszystkich linii lotniczych Angoli na „czarną listę” międzynarodowych organizacji lotniczych. Oznacza to, że w razie wypadku towarzystwo ubezpieczeniowe może odmówić wypłaty odszkodowania. Ew. zmiana tej sytuacji może nastąpić nie wcześniej niż w połowie 2009 r.

Między wieloma prowincjami istnieją już dogodne połączenia autobusowe. Na niektórych trasach autobusy i mikrobusy są przeładowane pasażerami i często zdarzają się awarie. Nie istnieje pasażerski transport morski.

Poza miastami Benguela i Lobito baza hotelowa jest bardzo skromna.

Wolno wwieźć i wywieźć do 15 tys. USD. W przypadku większej kwoty konieczna jest deklaracja przy wwozie, a przy wywozie – zezwolenie z banku. Nie wolno przywozić i wywozić angolskiej waluty (dokładne kontrole na lotnisku). Przepisy celne zbliżone są do standardów między­narodowych. Nie wolno wywozić kamieni szlachetnych, kości słoniowej, wyrobów ze skóry krokodyla i węża oraz skorup żółwi. W przypadku wywozu wyrobów rękodzieła artystycz­nego z drewna, obrazów i innych dzieł sztuki wymagana jest zgoda Ministerstwa Kultury (na wyrobie zostaje przyklejony specjalny znaczek z pieczątką). Niektóre sklepy z pamiątkami sprzedają wyroby z naklejkami zezwalającymi na wywóz. Ograniczenia co do przywozu mieszczą się w standardach międzynarodowych (broń, narkotyki itp.). Zwolnienia z cła dotyczą tylko rzeczy osobistych w ilościach niehandlowych.

Po 27-letniej wojnie domowej od 2002 r. w Angoli utrwala się pokój. Jednakże traumatyczne skutki obco­wania z przemocą, rozregulowanie mechanizmów kontroli spo­łecznej, bieda, bezrobocie oraz wielkie ilości broni pozostałej po wojnie rodzą przestępczość pospolitą. Do rozbojów dochodzi zwłaszcza w peryferyjnych dzielnicach dużych miast, a także w kilku strefach centrum Luandy oraz na szlakach komunika­cyj­nych. Spacerując po Luandzie lub poruszając się po tym mieście samochodem, należy zachować zdroworozsądkowe środki ostrożności. Nie należy nosić przy sobie dużych sum pieniędzy, biżuterii, laptopów ani innych drogocennych przedmiotów. W samochodzie koniecznie należy zamykać okna i blokować drzwi. Szczególne środki ostrożności należy zachować także na plaży, gdzie bardzo często dochodzi do kradzieży. Poważnym niebezpieczeństwem w głębi kraju są miny – po­zosta­łość z okresu działań wojennych. Nie wolno zbaczać z regularnie uczęszczanych dróg. Nie wszystkie pola minowe są wyraźnie oznaczone (warto zasięgnąć opinii miesz­kańców).

W pro­wincji-enklawie Kabinda trwa głęboki, zadawniony konflikt na tle separatystycznym. Rząd podejmuje próby pacyfikacji, które dają ograniczone rezultaty, a wzmocniona obec­ność armii angolskiej nie gwarantuje bez­pieczeństwa.

• Angola należy do najdroższych krajów świata. Ceny wielu towarów i usług są zaskakująco wysokie (dotyczy to zwłaszcza restauracji, hoteli, wynajmu domów lub miesz­kań). Przykła­dowo, w Luandzie i na prowincji przeciętne miejsce hotelowe kosztuje dziennie około 200 USD (jeśli uda się je znaleźć), a na posiłek trzeba przewidzieć min. 50 USD na osobę.
• Z wyjątkiem kilku luksusowych hoteli płatności kartą kredy­tową nie są akceptowane. W Luandzie zainstalowano bankomaty obsługujące karty VISA, ale nie ma informacji, czy akceptują karty wystawione poza Angolą. Nie stosuje się czeków podróżnych.
• Dość powszechne jest płacenie banknotami dolarowymi. Akceptowane są tylko banknoty wydane w roku 1996 lub później (tzw. duże głowy).
• Zakaz fotografowania budynków rządowych i wojskowych przenoszony bywa na całą sferę obiektów publicznych. Odpo­wiedzialni za ich ochronę są często nadgorliwi i nie­przejednani, dlatego lepiej pytać o zgodę przed zrobieniem zdjęcia, aby nie stracić kamery, aparatu lub filmu.

• Podstawowym środkiem komunikacji miejskiej są prywatne mikrobusy (kolor niebieski), zwane myląco taksówkami. Mikrobusy te bywają przeładowane, często w fatalnym stanie technicznym i nieostrożnie prowadzone. W Luandzie istnieje także ograniczony transport autobusowy. Klasyczne taksówki praktycznie nie istnieją (firma Macontaxi, tel. 222 261 800).


• W Luandzie i w innych miastach występują trudności z zao­patrze­niem w wodę, energię elektryczną i paliwa. Hotele i zamożniejsze domy prywatne mają własne zbiorniki na wodę i agregaty prądotwórcze.

• Telefonia komórkowa jest rozpowszechniona; w Angoli działa dwóch operatorów: Movicel (sieć państwowa) i Unitel (sieć prywatna), przy czym zasięg ich sieci obejmuje tylko stolice prowincji i kilka mniejszych miejscowości. Korzystanie w Angoli z telefonu komórkowego zarejestrowanego w Polsce (roaming) jest możliwe (warto zasięgnąć informacji u operatora).

• Język urzędowy – portugalski – jest powszechnie używany. Znajomość innych języków obcych jest znikoma. W regionach graniczących z Demokratyczną Republiką Konga dość popularny jest język francuski.

Ambasada RP w Luandzie
Rua Comandante N’zaji 21/23
Alvalade CP. 1340, Luanda,
tel.: (00-2442) 22 323 088, 22 321 571
faks: (00-2442) 22 323 086
embpol@netangola.com
www.luanda.polemb.net

Ambasada Republiki Angoli
ul. Balonowa 20
02-635 Warszawa
tel.: 646 35 29, 646 72 72
fax: (0-22) 844 74 52
embaixada@emb-angola.pl